مؤلّف گوید: از اخبار معتبر ظاهر مى‏شود که حق تعالى قبر امیر المؤمنین و اولاد طاهرینش علیهم السّلام را پناهگاه هراسندگان و ملجأ بیچارگان، و امان اهل زمین قرار داده، هر غمناکى که نزد او برود غمش زائل مى‏شود، و هر دردمندى که خود را به آن‏ بمالد شما مى‏گیرد، و هر که به آن پناه برد در امان باشد. سیّد عبد الکریم بن طاووس از محمّد بن على شیبانى روایت‏ کرده است که گفت: من و پدر و عمویم حسین، به طور پنهان، در شب تار به زیارت قبر امیر المؤمنین علیه السّلام رفتم، و این‏ کار در سال دویست‏وشصت و اندى بود و من در آن هنگام کودکى صغیر بودم، چون به قبر آن حضرت رسیدیم‏ دیدیم در اطراف آن قبر سنگهاى سیاه گذاشته شده و بنایى ندارد، به قبر نزدیک شدیم، عدّه‏اى از ما مشغول خواندن‏ قرآن، و بعضى مشغول نماز، از آن محل شریف دور شدیم، آن حیوان نزدیک قبر رفت و شروع به مالیدن ذراع خود به‏ قبر کرد، یکى از ما نزدیک شیر رفت و به تماشاى ا ایستاد، حیوان متعرض او نشد، برگشت و ما را به حال شیر خبر داد ترس از ما برطرف شد، همگى نزدیک او رفتیم، در وضعش دقّت کردیم، دیدیم در ذراع او جراحتى است و آن حیوان‏ محلّ جراحت را به قبر آن حضرت مى‏مالید، حدود یک ساعت به این حال بود، سپس رفت، ما هم به حال‏ اوّل خود، به نماز و زیارت و قرائت قرآن برگشتیم. شیخ مفید نقل کرده: هارون الرشید روزى به قصد شکار از کوفه‏ بیرون رفت، و به سوى غرییّن و ثویه روى نمود، آهوانى را در آنجا دید، فرمان داد، بازهاى شکارى و سگان تعلیم‏ دیده را براى شکار آهوان‏رها کردند، و خود و افرادش نیز بر آنها تاختند، آهوان با دیدن این وضع فرار کرده، به‏ پشته‏اى پناه بردند و آنجا آرمیدند، بازهاى شکارى در ناحیه‏اى افتادند، و سگها از حرکت بازمانند، رشید از این‏ امر شگفت‏زده شد، دیگر بار آهوان از فراز پشته به نشیب آمدند، بازها و سگها آهنگ آنان نمودند، باز آهوان به آن