یازدهم: قنوت امام حسین علیه السّلام:

اَللّهُمَّ مَنْ اَوى اِلى مَاْوىً فَاَنْتَ مَاْواىَ وَ مَنْ لَجَاءَ اِلى مَلْجَاءٍ فَاَنْتَ مَلْجَاْى اَللّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَاسْمَعْ نِدائى وَ اَجِبْ دُعائى وَاجْعَلْ مَآبى عِنْدَکَ وَ مَثْواىَ وَاحْرُسْنى فى بَلْواىَ مِنِ افْتِتانِ الاِمْتِحانِ وَ لَمَّةِ الشَّیْطانِ بِعَظَمَتِکَ الَّتى لا یَشُوبُها وَلَعُ نَفْسٍ بِتَفْتینٍ وَ لا وارِدُ طَیْفٍ بِتَظْنینِ وَلا یَلُمُّ بِها فَرَحٌ حَتّى تَقْلِبَنى اِلَیْکَ بِاِرادَتِکَ غَیْرَ ظَنینٍ وَلامَظْنُونٍ وَلا مُرابٍ وَ لا مُرْتابٍ اِنَّکَ اَرْحَمُ الرّاحِمینَ

خدایا هر که جاى گرفت به جایگاهى، پس تویى جایگاه من، و هر که پناه گرفت به پناهگاهى، پس تویى پناهگاه من، خدایا بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و فریادم را بشنو، و دعایم را اجابت کن، و بازگشتم، و اقامتگاهم را نزد خود قرار ده، و مرا در آزمونم، از ساقطشدن در آزمایش و پیوستن به یاران‏ شیطان پاسم بدار، به حق عظمتت که با آن طمع شخصى به فتنه‏گرى در نیامیزد، و نه درآید به آن خاطره خوابى با بدگمانى، و نه تماس گیرد با آن شادى بیرون از حد، تا مرا با اراده‏ات به سوى خود باز مى‏گردانیظ نه متهم و نه مظنون، نه بدگمان و نه مشکوک‏ به درستى که تو مهربان‏‌ترین مهربانانى

سیّد ابن طاووس قنوتهاى ائمه را در کتاب «مهج الدعوات» گرد آورده، چون‏ طولانى بودند، من به همین یک قنوت اکتفا کردم