بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ عَمَّ يَتَسَاءَلُونَ ( ١ )

(مردم) از چه خبر مهمی پرسش و گفتگو می‌کنند؟

عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ ( ٢ )

از خبر بزرگ (قیامت).

الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ ( ٣ )

که در آن با هم به جدال و اختلاف کلمه برخاستند.

كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ( ٤ )

چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) به زودی (به وقت مرگ) خواهند دانست.

ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ( ٥ )

و باز چنین نیست (که منکران پنداشته‌اند) البته به زودی آگاه می‌شوند.

أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ( ٦ )

آیا ما زمین را مهد آسایش خلق نگردانیدیم؟

وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ( ٧ )

و کوهها را عماد و نگهبان آن نساختیم؟

وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا ( ٨ )

و شما را جفت (زن و مرد) آفریدیم.

وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا ( ٩ )

و خواب را برای شما مایه (قوم حیات و) استراحت قرار دادیم.

وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا ( ١٠ )

و (پرده سیاه) شب را ساتر (احوال خلق) گردانیدیم.

وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ( ١١ )

و روز روشن را برای تحصیل معاش آنان مقرر داشتیم.

وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ( ١٢ )

و بر فراز شما هفت آسمان محکم بنا کردیم.

وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ( ١٣ )

و چراغی (چون خورشید) رخشان بر افروختیم.

وَأَنْزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاءً ثَجَّاجًا ( ١٤ )

و از فشار و تراکم ابرها آب باران فرو ریختیم.

لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ( ١٥ )

تا بدان آب، دانه و گیاه رویانیم.

وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ( ١٦ )

و باغهای پر درخت (و انواع میوه‌ها) پدید آوریم.

إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ( ١٧ )

همانا روز فصل (یعنی روز قیامت که در آن فصل خصومتها شود) وعده گاه خلق است.

يَوْمَ يُنْفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ( ١٨ )

آن روزی که در صور بدمند (تا مردگان زنده شوند) و فوج فوج (به محشر) در آیید.

وَفُتِحَتِ السَّمَاءُ فَكَانَتْ أَبْوَابًا ( ١٩ )

و درهای آسمان به ابواب مختلف گشوده شود (تا هر فوجی از دری شتابند).

وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ( ٢٠ )

و کوهها را به گردش آرند تا به مانند سراب گردد.

إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا ( ٢١ )

همانا دوزخ کمینگاه (کافران و بد کاران) است.

لِلطَّاغِينَ مَآبًا ( ٢٢ )

آن دوزخ جایگاه مردم سرکش ستمکار است.

لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا ( ٢٣ )

که در آن قرنها بمانند (و عذاب کشند).

لَا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ( ٢٤ )

هرگز در آنجا هیچ هوی خنک و شراب (طهور) نیاشامند.

إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا ( ٢٥ )

مگر آبی پلید و سوزان که حمیم و غسّاق جهنم است به آنها دهند.

جَزَاءً وِفَاقًا ( ٢٦ )

کیفری که با اعمال آنها موافق است.

إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا ( ٢٧ )

زیرا آنها به حقیقت امید به روز حساب نداشتند.

وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا ( ٢٨ )

و آیات ما را سخت تکذیب کردند.

وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ( ٢٩ )

و حال آنکه حساب هر چیزی را ما در کتابی (به احصاء و شماره) رقم کرده‌ایم.

فَذُوقُوا فَلَنْ نَزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا ( ٣٠ )

پس بچشید (کیفر تکذیب و بدکاری را) که هرگز بر شما چیزی جز رنج و عذاب دوزخ نیفزاییم.

إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ( ٣١ )

متقیان را در آن جهان مقام گشایش و هر گونه آسایش است.

حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ( ٣٢ )

باغها و تاکستانهاست.

وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ( ٣٣ )

و دختران زیبای دلربا که همه در خوبی و جوانی مانند یکدیگرند.

وَكَأْسًا دِهَاقًا ( ٣٤ )

و جامهای پر از شراب (طهور و انواع نوشابه‌های شیرین و خوش).

لَا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ( ٣٥ )

هرگز در آنجا سخن بیهوده و دروغ نشنوند.

جَزَاءً مِنْ رَبِّكَ عَطَاءً حِسَابًا ( ٣٦ )

این (نعمتهای ابدی) مزدی به عطاء و حساب پروردگار توست.

رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرَّحْمَٰنِ ۖ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ( ٣٧ )

خدایی که آسمانها و زمین و همه مخلوقاتی که در بین آسمان و زمین است بیافریده همان خدای مهربان که (در عین مهربانی) کسی (از قهر و سطوتش) با او به گفتگو نتواند لب گشود.

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا ۖ لَا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمَٰنُ وَقَالَ صَوَابًا ( ٣٨ )

روزی که آن فرشته بزرگ روح القدس با همه فرشتگان صف زده و به نظم برخیزند و هیچ کس سخن نگوید جز آن کسی که خدای مهربانش به سخن اذن دهد و او سخن به صواب گوید (و به اذن خدا شفاعت گنهکاران کند).

ذَٰلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ ۖ فَمَنْ شَاءَ اتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِ مَآبًا ( ٣٩ )

چنین روز حتمی و محقق خواهد بود، پس هر که می‌خواهد نزد خدای خود (در آن روز) مقام و منزلتی یابد (امروز در راه ایمان و طاعت بکوشد).

إِنَّا أَنْذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنْظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنْتُ تُرَابًا ( ٤٠ )

ما شما را از روز عذاب که نزدیک است ترسانیده و آگاه ساختیم، روزی که هر کس هر چه کرده در پیش روی خود حاضر بیند و کافر در آن روز گوید که ای کاش خاک بودم (تا چنین به آتش کفر خود نمی‌سوختیم).