و سزاوار است وقتى‏ حالت مرگ مى‏رسد، باطن قدمهاى محتضر را رو به قبله کنند، و نزد او کسى باشد که سوره یس و صافات بخواند، و ذکر خدا کند، و او را به گفتن شهادتین، و اقرار به یک‏یک امامان تلقین نماید، و کلمات فرج را تلقین او کند:

لا اِلهَ اِلّا اللهُ الْحَلیمُ الْکَریمُ لا اِلهَ اِلّا اللهُ الْعَلِىُّ الْعَظیمُ سُبْحانَ اللهِ رَبِّ السَّمواتِ السَّبْعِ وَ رَبِّ الاَْرَضینَ السَّبْعِ وَ ما فیهِنَّ وَ ما بَیْنَهُنَّ وَ ما تَحْتَهُنَّ وَ رَبِّ الْعَرشِ الْعَظیمِ وَالْحَمْدُ للهِ رَبِّ الْعالَمینَ وَالصَّلوةُ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّیِبینَ

معبودى جز خدا نیست، خداى بردبار کریم، معبودى جز خدا نیست خداى بر‌تر بزرگ، منزّه است خدا، پروردگار آسمانهاى‏ هفتگانه، و زمینهاى هفتگانه، و آنچه در آنها و بین آنها، و زیر آنهاست، و پروردگار عرش‏ بزرگ، و ستایش خداى را پروردگار جهانیان، و درود بر محمّد و خاندان پاکش

و نزد محتضر جنب و حایض حاضر نشود