و بدان که سیّد ابن طاووس‏ کلامى فرموده که حاصلش این است: من حدیث صریحى نیافتم که انسان براى غیر خود استخاره کند، ولى یافتم احادیث‏ بسیارى را که در آنها امر شده بر قضاى حاجت برادران به دعاها و سایر توسّلات، بلکه در اخبار از فواید دعا براى برادران‏ چندان ذکر شده که محتاج بر بیان نیست، و استخاره نیز از جمله حاجات، و از جمله دعوات است، زیرا شخصى که انسان را تکلیف به استخاره مى‏کند، به طور حتم حاجتى برایش پیش آمده و آن شخصى که مباشر استخاره مى‏شود مى‏خواهد براى خود استخاره‏ کند که آیا صلاح است که به او بگوید انجام بده یا نه، و مى‏خواهد براى آن شخص که به او گفته استخاره کند، آیا مصلحت در فعل‏ است یا در ترک، و این از چیزهایى است که داخل است در تحت عموم روایات ناظر به استخارات و قضاى حاجات. علامه‏ مجلسى فرموده: کلام سیّد در جواز استخاره براى غیر، خالى از قوّت نیست به جهت عمومات [یعنى تعابیر عامّ وارد در روایات براى‏ رفع حاجت برادران دینى]، به خصوص وقتى‏که نایب براى خود قصد کند که به شخص طالب استخاره بگوید: انجام بده یا نده، چنان‏ که سید به آن اشاره فرموده: و این نقشه‏اى است براى داخل کردن استخاره در تحت اخبار خاصّه، لیکن احوط و اولى آن‏ است که صاحب حاجت خودش براى خود استخار کند، زیرا ما خبرى که در جواز وکالت در استخاره وارد شده باشد، ندیدیم، و اگر این کار جایز یا راجح مى‏بود، به طور قطع اصحاب از ائمه سؤال مى‏کردند، و اگر سؤال کرده بودند براى ما دست‏کم در یک‏ روایت نقل مى‏شد، به علاوه اینکه شخص مضطر خود اولى به اجابت، و دعاى او اقرب به خلوص نیّت است، انتهى.