مولّف گوید: ما در «مفاتیح» در ضمن اعمال مسجد کوفه، و مسجد زید، بعضى دعاها را نقل کردیم که در سجده خوانده مى‏شود. و شیخ‏ طوسى در کتاب «مصباح المتهجّد» در ذکر سجده شکر فرمود: مستحبّ است براى برادران خود، در سجده دعا کند و بگوید:

اَللّهُمَّ رَبَّ الْفَجْرِ وَاللَّیالِى الْعَشْرِ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ وَاللَّیْلِ اِذا یَسْرِ وَرَبَّ کُلِّ شَىْءٍ وَاِلهَ کُلِّ شَىْءٍ وَ خالِقَ کُلِّ شَىْءٍ وَمَلیکَ کُلِّ شَىْءٍ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَآلِهِ وَافْعَلْ بى وَبِفُلانٍ وَفُلانٍ ما اَنْتَ اَهْلُهُ وَلا تَفْعَلْ بِنا ما نَحْنُ اَهْلُهُ فَاِنَّکَ اَهْلُ التَّقْوى وَاَهْلُ الْمَغْفِرَةِ

اى پروردگار بامداد، و شبهاى ده‏گانه، و پروردگار جفت و تک، و شب هنگامى که مى‏گذرد، و پروردگارم هر چیز، و معبود هر چیز، و آفریننده هر چیز، و پادشاه هر چیز، بر محمّد و خاندانش درود فرست، و با من و فلان و فلان آنچه شایسته آنى انجام ده، و نسبت به ما آنچه سزاوار آن هستیم انجام مده، به درستى که تو اهل‏ تقوا و آمرزشى

چون سر از سجده برداشتى، دست خود را بر موضع سجود خود مى‏مالى، و از طرف چپ صورت به صورت‏ مى‏کشى، آنگاه به پیشانى، سپس سه مرتبه به جانب راست، و در هر مرتبه مى‏گویى:

اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ عالِمُ الْغَیْبِ وَالشَّهادَةِ الرَّحْمنُ الرَّحیمُ اَللّهُمَّ اَذْهِبْ عَنِّى الْهَمَّ وَالْحَزَنَ وَالْغِیَرَ وَالْفِتَنَ ما ظَهَرَ مِنْها وَما بَطَنَ

خدایا تو را ستایش، معبودى جز تو نیست، داناى نهان و آشکار، بخشنده و مهربان، خدایا اندوه درون‏ و غم و دگرگونیها و فتنه‏ها آنچه آشکار شد و آنچه نهان گشت را از من برطرف کن