دوم: اذن دخولى است که علامه مجلسى (ره) از نسخه‏اى قدیمى از نوشته‏هاى اصحاب براى ورود به سرداب مقدّس، و بارگاههاى نورانى ائمه علیهم السّلام به این صورت نقل فرموده

اللهُمَّ إِنَّ هَذِهِ بُقْعَةٌ طَهَّرْتَهَا وَ عَقْوَةٌ شَرَّفْتَهَا وَ مَعَالِمُ زَکَّیْتَهَا حَیْثُ أَظْهَرْتَ فِیهَا أَدِلَّةَ التَّوْحِیدِ وَ أَشْبَاحَ الْعَرْشِ الْمَجِیدِ الَّذِینَ اصْطَفَیْتَهُمْ مُلُوکا لِحِفْظِ النِّظَامِ وَ اخْتَرْتَهُمْ رُؤَسَاءَ لِجَمِیعِ الْأَنَامِ وَ بَعَثْتَهُمْ لِقِیَامِ الْقِسْطِ فِی ابْتِدَاءِ الْوُجُودِ إِلَى یَوْمِ الْقِیَامَةِ ثُمَّ مَنَنْتَ عَلَیْهِمْ بِاسْتِنَابَةِ أَنْبِیَائِکَ لِحِفْظِ شَرَائِعِکَ وَ أَحْکَامِکَ فَأَکْمَلْتَ بِاسْتِخْلافِهِمْ رِسَالَةَ الْمُنْذِرِینَ کَمَا أَوْجَبْتَ رِئَاسَتَهُمْ فِی فِطَرِ الْمُکَلَّفِینَ فَسُبْحَانَکَ مِنْ إِلَهٍ مَا أَرْأَفَکَ وَ لا إِلَهَ اِلّا أَنْتَ مِنْ مَلِکٍ مَا أَعْدَلَکَ حَیْثُ طَابَقَ صُنْعُکَ مَا فَطَرْتَ عَلَیْهِ الْعُقُولَ وَ وَافَقَ حُکْمُکَ مَا قَرَّرْتَهُ فِی الْمَعْقُولِ وَ الْمَنْقُولِ فَلَکَ الْحَمْدُ عَلَى تَقْدِیرِکَ الْحَسَنِ الْجَمِیلِ وَ لَکَ الشُّکْرُ عَلَى قَضَائِکَ الْمُعَلَّلِ بِأَکْمَلِ التَّعْلِیلِ

خداى این بقعه‏اى است که تو پاکش نمودى، و کویى است که شرافتش دادى، و نشانه‏هایى است، که پاکیزه‏اش‏ ساختى، به خاطر اینکه در آنجا آشکار کردى دلایل توحید، و نمونه‏هاى عرش مجید را، آنان‏که به عنوان فرمانروا برگزیدى، براى حفظ نظام، و انتخاب کردى براى ریاست بر تمام خلق، و برانگیختى براى قیام به عدالت، در آغاز هستى، تا روز قیامت، سپس بر آنان به جانشینى پیامبرانت، براى حفظ قوانین و احکامت منّت نهادى، و با خلافت از پیامبران و رسالت بیم‏دهندگان را کامل ساختى، چنان‏که ریاستشان را در فطرت مکلّفین‏ واجب کردى، پس منزّهى در عرصه معبودیت که چه اندازه مهربانى، و معبودى جز تو نیست در عرصه‏سلطنت که چقدر دادگرى‏ زیرا هماهنگى کرد رفتارت، با آچه خردها را بر آن سرشتى، و فرمانت موافق آمد، آنچه را در امور عقلى و نقلى مقرّر نمودى، پس سپاس توراست بر اندازه‏گیرى نیکوى زیبایت، و شکر توراست بر داورى‏ات، که معلّل به کامل‌ترین علّتهاست

فَسُبْحَانَ مَنْ لا یُسْأَلُ عَنْ فَعْلِهِ وَ لا یُنَازَعُ فِی أَمْرِهِ وَ سُبْحَانَ مَنْ کَتَبَ عَلَى نَفْسِهِ الرَّحْمَةَ قَبْلَ ابْتِدَاءِ خَلْقِهِ وَ الْحَمْدُ للهِ الَّذِی مَنَّ عَلَیْنَا بِحُکَّامٍ یَقُومُونَ مَقَامَهُ لَوْ کَانَ حَاضِرا فِی الْمَکَانِ لا إِلَهَ اِلّا اللهُ الَّذِی شَرَّفَنَا بِأَوْصِیَاءَ یَحْفَظُونَ الشَّرَائِعَ فِی کُلِّ الْأَزْمَانِ وَ اللهُ أَکْبَرُ الَّذِی أَظْهَرَهُمْ لَنَا بِمُعْجِزَاتٍ یَعْجِزُ عَنْهَا الثَّقَلانِ لا حَوْلَ وَ لا قُوَّةَ اِلّا بِاللهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ الَّذِی أَجْرَانَا عَلَى عَوَائِدِهِ الْجَمِیلَةِ فِی الْأُمَمِ السَّالِفِینَ اللهُمَّ فَلَکَ الْحَمْدُ وَ الثَّنَاءُ الْعَلِیُّ کَمَا وَجَبَ لِوَجْهِکَ الْبَقَاءُ السَّرْمَدِیُّ وَ کَمَا جَعَلْتَ نَبِیَّنَا خَیْرَ النَّبِیِّینَ وَ مُلُوکَنَا أَفْضَلَ الْمَخْلُوقِینَ وَ اخْتَرْتَهُمْ عَلَى عِلْمٍ عَلَى الْعَالَمِینَ وَفِّقْنَا لِلسَّعْیِ إِلَى أَبْوَابِهِمُ الْعَامِرَةِ إِلَى یَوْمِ الدِّینِ وَ اجْعَلْ أَرْوَاحَنَا تَحِنُّ إِلَى مَوْطِئِ أَقْدَامِهِمْ

پس منزّه است آن‏که از کارش بازخواست نشود، و با او در فرمانش منازعه نگردد، منزّه است‏ آن‏که پیش از آغاز خلقش رحمت را بر خود واجب کرد، و خدا را سپاس که به وجود زمامدارانى که جانشینان اویند، بر ما منت نهاد، اگر بر فرض محال در مکانى حاضر مى‏بود، و معبودى جز خدا نیست، که ما را به جانشینانى که قوانیشن را در همه زمانها حفظ کنند شرافت داد، و خدا بزرگ‌تر است، که آنان را براى ما به وسیله معجزاتى نمایاند، معجزاتى که‏ جن و انس از آوردنش ناتوانند، جنبش و نیرویى نیست جز به خداى بر‌تر بزرگ، که نعمتهاى زیبایش در ملّتهاى گذشته را براى ما نیز مقرّر داشت. خداى سپاس و ثناى بر‌تر، توراست، چنان‏که بر ذات ابدى بى‏نهایتت‏ واجب آمد، و همچنان‏که قرار دادى پیامبر ما را بهترین پیامبران، و امامانمان را برترى مخلوقات، و برگزیدى آنان را از روى دانش، بر تمام جهانیان، ما را تا روز قیامت به شتافتن به درگاه آبادشان موفق‏ بدار، و ارواح ما را چنان قرار ده که عاشقانه به سوى روش و منش ایشان بگراید

وَ نُفُوسَنَا تَهْوِی النَّظَرَ إِلَى مَجَالِسِهِمْ وَ عَرَصَاتِهِمْ حَتَّى کَأَنَّنَا نُخَاطِبُهُمْ فِی حُضُورِ أَشْخَاصِهِمْ فَصَلَّى اللهُ عَلَیْهِمْ مِنْ سَادَةٍ غَائِبِینَ وَ مِنْ سُلالَةٍ طَاهِرِینِ وَ مِنْ أَئِمَّةٍ مَعْصُومِینَ اللهُمَّ فَأْذَنْ لَنَا بِدُخُولِ هَذِهِ الْعَرَصَاتِ الَّتِی اسْتَعْبَدْتَ بِزِیَارَتِهَا أَهْلَ الْأَرَضِینَ وَ السَّمَاوَاتِ وَ أَرْسِلْ دُمُوعَنَا بِخُشُوعِ الْمَهَابَةِ وَ ذَلِّلْ جَوَارِحَنَا بِذُلِّ الْعُبُودِیَّةِ وَ فَرْضِ الطَّاعَةِ حَتَّى نُقِرَّ بِمَا یَجِبُ لَهُمْ مِنَ الْأَوْصَافِ وَ نَعْتَرِفَ بِأَنَّهُمْ شُفَعَاءُ الْخَلائِقِ إِذَا نُصِبَتِ الْمَوَازِینُ فِی یَوْمِ الْأَعْرَافِ وَ الْحَمْدُ للهِ وَ سَلامٌ عَلَى عِبَادِهِ الَّذِینَ اصْطَفَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّاهِرِینَ

و جانهاى ما را به وصرتى که نظر به مجالسشان و آستانشان را دوست داشته باشد، به طورى که گویى در حضور خودشان با آنان به سخن برخاسته‏ایم، پس درود خدا بر ایشان، آن آقایان غایب از نظر، و آن پاک نژادان، و آن امام معصوم. خدایا به ما اجازه ورود ورود بده به این آستانهایى که اهل زمینها و آسمانها را به وسیله زیارتشان به عبادت واداشتى، و اشکمان را با خشوع در برابر مهابتت جارى کن، و اعضایمان را با فروتنى بندگى و وجوب طاعت فروتن گردان، تا به اوصافى که براى ایشان حتم کرده‏اى اقرار کنیم، و اعتراف نماییم به اینکه ایشان در روز اعراف، زمانى‏که‏ ترازوها نصب مى‏شود، شفیعان خلایقند، سپاس خداى را، و سلام بر بندگان برگزیده‏اش محمّد و اهل بیت‏ پاکش

پس عتبه را ببوس، و وارد شو، درحالى‏که خاشع و گریان باشى، به درستى که، این جملات اجازه ورود به حریم ایشان‏ است، درود خدا بر همه آنان