شب اوّل: سال سیزدهم بعثت، مبدأ هجرت رسول خدا صلّى الله و علیه و آله از مکّه معظمّه به مدینه منوّره بود، و در آن شب ایشان در غار ثور پنهان شدند، و حضرت امیر المؤمنین علیه السّلام براى فدا کردن جان خود به جاى آن حضرت خوابید، و از شمشیرهاى قبایل مشرکین پروا نکرد، و فضل خود و مواسات و برادرى خویش را با رسول خدا صلّى الله و علیه و آله به تمام جهانیان آشکار ساخت، و آیه کریمه: «و من الناس‏ من یشرى نفسه ابتغاء مرضاة الله» در شأنش نازل شد. روز اوّل: علما فرموده‏اند، براى شکر نعمت سلامتى رسول خدا و امیر المؤمنین صلوات الله علیهما، مستحبّ است روزه بدارند، و زیارت آن دو بزرگوار در این روز بسیار مناسب است، سیّد در کتاب «اقبال» براى این روز دعایى روایت فرموده و در این روز به قول شیخ کفعمى حضرت عسگرى علیه السّلام وفات یافت، ولى قول مشهور روز هشتم است و شاید ابتداى بیمارى آن حضرت در چنین‏ روزى بوده است. روز هشتم: سال دویست‏وشصت شهادت حضرت عسگرى علیه السّلام واقع شد، و حضرت صاحب الامر صلوات الله علیه به منصب جلیل‏ امامت نایل گردید، زیارت این دو بزرگوار در این روز بسیار مناسب است. روز نهم: روز عید بزرگ است، و روز عید بقر است، و براى آن شرح مفصلى است که در جاى خود ذکر شده. در روایتى‏ آمده: هرکه در این روز چیزى انفاق کند، گناهانش آمرزیده مى‏شود. و گفته‏اند: در این روز مستحبّ است: اطعام نمودن‏ برادران مؤمن، و خشنود گرداندن ایشان، و توسعه دادن در نفقه بر اهل و عیال، و پوشیدن جامه‏هاى نو، و شکر و عبادت‏ حق تعالى، و این روز، روز برطرف شدن غمها، و روز بسیار شریفى است، و چون روز هشتم ماه شهادت امام عسگرى علیه السّلام بوده و این روز، روز اول امامت حضرت صاحب الزمان ارواح العالمین فدا است، سبب مزید شرافتش خواهد بود.